Memoria di Milano

 

Z mojej krótkiej wizyty w Mediolanie, pamiętam bardzo mało. Miałam wtedy zaledwie 5 lub 6 lat. Ale jedno wryło mi się w pamięć. Moja fascynacja panterką.
Pamiętam jak weszłam raz do jednego butiku w Mediolanie. Na środku sklepu stał manekin ubrany w sztuczne futerko w wzór panterki. Podbiegłam do niego radośnie i się przytuliłam, głaszcząc miękkie włosy pięknego płaszcza. Wtedy sprzedawczynie zaczęły coś do mnie szybko i głośno mówić w dodatku po włosku. Kiedy wybiegałam ze sklepu widziałam tylko ich uśmiechające się twarze. Mimo to trochę się ich przestraszyłam. Uciekłam do mamy i przytuliłam się do niej. To całe zdarzenie pamiętam, jako taki martwy kadr z filmu, który nigdy nie został skończony.
Dopiero teraz zrozumiałam, że może wtedy ktoś, kto włada wielką księgą ludzi, zapisał, że moim powołaniem będzie moda i projektowanie. Być może przez swoją wielką lupę widział błysk w moim oku kiedy głaskałam te wszystkie tkaniny...
Ah, gdybym kiedyś faktycznie została tą projektantką, nową ikoną, żywą legendą niczym Coco Chanel i ktoś zapragnął by nakręcić o mnie film, chciałabym, żeby zaczynam się od tej sceny. Te wszystkie pragnienia i marzenia, narodził się we mnie właśnie wtedy i z czasem dojrzewały, by pewnego dnia mogły wybuchnąć, wnosząc do świata mody prawdziwe roztrzęsienie i rewolucje modową... Nieźle co?